“Going down hard in the Big Easy”

WAWW….dat was het betekenisloze maar expressieve woord dat op ieders tong lag, na één song van Sugar Blue. Reeds na twee nummers was iedereen een beetje groggy van dit bovenaardse ‘take-no-prisoners’ muzikaal geweld en na het derde ging éénieder die wat omhanden heeft met een instrument, zijn gitaar, respectievelijk bass of bluesharp, of drumstel, aan de wilgen hangen.

Het was inderdaad niet niks wat James Whiting , dat is de naam die op Sugar Blue’s rijbewijs staat, ons hier kondig maakte. Zijn boodschap was als een donderslag bij heldere hemel, hij was hier niet om half werk te leveren, ook al zat de tent spijtig genoeg maar half vol. Hij speelde voluit met hart en ziel alsof hij voor een afgeladen volle Lotto Arena stond. Zeer grote klasse.

De band opende met een gedreven instrumentaal nummer, van aard om je het ademen te doen vergeten. Ze lieten ons alle hoeken van de kamer zien. Ilaria Lantieri op de zessnarige bass. Normaal krijg ik al het heen en weer als ik een vijfsnarige zie, maar in dit geval wist Ilaria ze alle zes met grote bekwaamheid te beroeren. Ze is tevens orkestmeester en schrijft mee aan de meeste eigen nummers van Sugar Blue en band. James Knowles, wat een drummer ! Perfecte timings. Ingewikkelde breaks die telkens weer op hun pootjes vallen. Een funkadelische high octane fusion-blues rhythm section. De gitarist, Sergio Montaleni, staat erbij alsof hij net met zijn kleren aan van tussen de lakens is gekropen, verfomfaaid van hier tot ginder, maar als hij de registers van zijn Les Paul opentrekt, zijn alle plooien ineens glad gestreken. En last but not least, de keyboardspeler wiens naam ik ben vergeten op te schrijven, die fraaie pianolijnen weeft onder Sugar Blue’s harmonicaspel en verder mee de rhythmsection versterkt.

De tijd is een relatief begrip, en als je getuige bent van goeie muziek, krimpt hij in tot een fragment van zijn eigenlijke duur. Zo is de eerste set in een wip voorbij gevlogen. Zijn eigen “Krystalline” een machtig signatuur-nummer, Waters’ “Hoochie Coochie Man” in een moderne fusion-bewerking. Zijn “Bluesman” met stuwende harmonicawerk. Het prachtige “Nola” over de verwoestende storm Katrina die nagenoeg heel New Orleans in tot puin herleidde. Compleet met tape van de ‘original storm’. Kiekebisch momenten. Een bijzondere versie van Wells’ “Messin’ With the Kid” mag de eerste set afsluiten.

Onder de pauze veranderen er nogal wat CD’s van Sugar van eigenaar. Velen ontdekken vandaag pas deze harmonicist die ooit weigerde om vast bandlid van The Rolling Stones te worden. Geneviève Dartevelle, onze beste Belgische vrouwelijke harmoniciste, die naar de Border was afgezakt om één van haar grote voorbeelden te zien, straalde toen ze op de foto ging met Sugar. Ik vertelde Blue dat zij goed overweg kon met de bluesharp, maar te bescheiden was om het te bekennen. “I’ll ask her later on, to join me on the bandstand” antwoordde hij, en wij benieuwd of hij het werkelijk zou doen.

De tweede set begon ook terug met een stomend instrumentaal nummer van de band onder leiding van Ilaria, gevolgd door “Let It Go”, meegeschreven door gitarist Montaleni en door hem gezongen. Vooral eigen nummers in het begin van deze tweede set en zo mogelijk nog gedrevener dan de eerste. “Walking Alone”, “Lip Service and Lies” volgen elkaar op. Cotton’s “That’s Allright” is ook van de partij en zonder band doet hij “Ain’t Got You”. Groots. Na een stevige “Backdoor Man” komt Sugar’s eigen versie van “Miss You” van de Stones, dat hij destijds voorzag van de befaamde harmonica-riff.

En dan komt het. Sugar Blue’s ogen dwalen af naar het hoekje waar Gen staat en hij wenkt haar naar voren. ‘You got your harmonica’s there with you ? Right ? This one’s in F’ Met trillende beentjes, hop Geneviève het podium op, en Sugar zet het nummer in? Na twee turn-arounds stapt hij opzij om Gen bij de micro te laten. Hij staat eerst geamuseerd te kijken, maar als hij hoort dat hij geen beginneling naast zich heeft, steekt hij nog een tandje bij. Het wordt een kolkende battle of the bluesharps en Genneke komt zonder kleerscheuren uit de strijd. Wie doet haar dat na ? Van een spetterend reuzefinale gesproken. Terug kiekebisch.

Als bisnummer schenkt Sugar ons nog “Help Me” van Sonny Boy Williamson in een éénentwintigste eeuw versie. Sugar Blue is een groot artiest en hij is nog niet uitgeblazen. Hoewel hij op zijn ganse carrière ergens amper een vijftal CD’s heeft opgenomen heeft hij bij alle groten der aarde gespeeld in blues en rock en jazz wereld, van Junior Wells , James Cotton en Big Walter Horton over Art Blakey en Lionel Hampton tot The Rolling Stones en Frank Zappa. ‘Mag het ietske méér zijn, madammeke ?’

Sjieke soirée in de Border. De afwezigen hebben weer eens een dikke bult. Wij allen blij, en ik ken een klein meisje dat voor de rest van de nacht geen oog heeft dicht gedaan. Van arroigge.

witteMVS

WA WAS DA...

EN WA IS DEES...

BIERBEEK BLUES 'D UP ZET IMBEV AANDELEN ONDER DRUK....